Lie f desverdriet.info

Brief 120212
LENS GESLAGEN EN TOCH HOOP IK NOG OP HEM


Roel,
Ik heb dermate liefdesverdriet dat ik geen ander woord kon bedenken om te
googlen.
Hier kwam ik bij de brieven die ik las veel van mezelf tegen, helaas. Het
bemoedigd me niet moet ik zeggen.

Op koninginnendag 2009 was ik op stap met een vriend van me. Twijfelde of
ik naar mijn huis, zo'n 60'km verderop zou rijden of om te blijven logeren.
Die vriend is een vriend uit duizenden en met elkaar heel veel meegemaakt,
nooit een relatie of sex gehad, heel goede vriendjes dus.

Besloten om nog een wijntje te doen en we kwamen een -goed verborgen- vriend
tegen van hem tegen. Het vonkte, knetterde, laaiend vuur zoals de dijk
zingt.

Uitendelijk droeg ie me letterlijk mee naar huis, 't huis waar ik inmiddels
als meer dan 2 jaar met hem woon. Droeg me zelfs de trap op van zijn
huis.

We hebben 't tot de elfe van de elfe 2011 heel goed gehad samen!

De tiende zijn we naar een concert gegaan van 'La Boutique Fantastique' en
na afloop moest hij nodig naar de kroeg, ach ja, eentje dan.
T was gezellig, we kletsen ieder voor zich met wat kroegtijgers totdat ik
hem ineens met zijn hand in de broek van een klant van me zag zitten. Heb
een administratie/belastingadvieskantoor, zij en haar man zijn, nee wáren
klant bij me.

Ik vond het hoog tijd om te gaan betalen aan de bar en om op huis aan te
gaan, maar mevrouw ging potverdrie met ons méé naar huis!
Eenmaal thuis nog meer drank op tafel en mevrouw stelde voor om met zijn
drietjes naar bed te gaan. Mijn hele wereld stortte in en ik vroeg haar of
ze asjeblieft bij haar eigen mannetje wilde gaan slapen. Zij bleef doorgaan
met haar betoog over dat het haar zo tegen viel van mij, dat ze me anders
ingeschat had. Wat? Zij ziet mij dus als een vrouw die zulke dingen
in zich heeft? En al die tijd was mijn lief ijselijk stil, hoe ik me ook
verdedigde en mezelf op een hele kwetsbare manier, met alles wat ik in me
had.
Op de een of andere manier heb ik haar tas niet gepakt en gezegd dat ze maar
moest gaan. Ik liet haar verdomme maar begaan.... In ons huis met een
zwijgende man op de achtergrond.
Toen ze even naar de wc ging heb ik mijn mannetje even snel uitgescholden
voor viespeuk; uit pure machteloosheid. 
Uiteindelijk is ze dan toch vertrokken. We keken haar na hoe ze de trap
afliep. Eenmaal de deur dicht traptte ik mijn vriend met een laars in zijn
buik. Dat is 't laatste wat ik me kan herinneren. Mijn vriend heeft me
daarna zó toegetakeld dat ik naast een gebroken neus een hersenkneuzing heb
waarmee ik behoorlijk lang behept zal zijn. Volgende week, notabene drie
maanden na het voorval word ik een weekje opgenomen in het ziekenhuis om
onderzoeken te ondergaan.

In ieder geval is mijn vriend de volgende dag op zijn kantoor gaan slapen,
daar was nog een leegstaande étage. In plaats van dat ie die tijd heeft
benut om na te denken is ie de nacht daarop vreemd gegaan met dezelfde vrouw
van de broekjes-affaire. Midden in de nacht kreeg ik een complicatie van een
bloedneus. Hem bellen, geen gehoor, een taxi nam me niet mee, die zijn bang van bloed in de nacht, bij hem geen gehoor,dus met duktape en een oude handdoek zelf gaan rijden. Het ziekenhuis heeft hem nog gebeld, ook geen gehoor.

Op de een of andere manier is het me weer gelukt thuis te komen en wonderwel
hem ook nog telefonisch te kunnen bereiken, het eerste wat ie me anwtoordde
op mijn vraag waarom ie niet te bereiken was, was dat ie zei was dat ie
"Roos geneukt" had. BOEM!


LOGEERKAMERREGIME
'n paar dagen later heb ik voor hem en mij een therapeut gevonden, hij heeft
nog veertien dagen op kantoor geslapen. 
Ik thuis en dagelijks geconfronteerd met mijn hersenletsel, weken zware
pijnstillers want zonder die had ik teveel pijn om nog maar uit mijn ogen te
kunnen kijken.
Na dagen is ie teruggekomen. Logeerkamerrégime noem ik het maar.

De afgelopen maanden heeft hij gewoon doorgewerkt, kwam niet even thuis om
naar me om te kijken terwijl ie hier dichtbij werkt. Eigen bedrijf. Ook nog eens zeer flexibel met tijdsindeling, personeel en compagnon die je wel wat moet kunnen delegeren als 't belangrijk voor je is.
Dagen lag ik hier, zonder eten, wel met een lieve huishoudelijke hulp. Maar verder weinig tot geen contacten in de stad, waarvoor ik mijn eigen home town met mijn sociale netwerk 60 km verderop verlaten heb.

Iedere dag kwam ie later thuis, soms belde ik hem omdat er echt niets te
eten was, nam zijn foon niet op. De administratieve kracht op zijn werk zei me eens doodleuk 'ik weet niet of hij er is' terwijl ze daar slechts met zijn viertjes zitten.

Gisteren werd t me teveel, ik had al een paar keer gezegd dat hij meer
rücksicht moest nemen naar mij toe, maar weer kwam ie keilaat thuis, ik was
't zat en zei dat ie maar weer op zijn kantoor moest gaan overnachten om na
te denken. 

Dat deed ie dan ook maar in het holst van de nacht stuurde hij me een sms:
"nou dank je voor alles-we hebben mooie jaren gehad, had je gezegd dat ik
het niet meer zou trekken weer naar kantoor te moeten, het is klaar nu, hou
veel van je en wens je het allerbeste".

Ik zag dat gelukkig pas vanmorgen. Mijn dag was niet goed.
En mijn avond ook niet. Hoorde vanavond nog wat in de keuken, het waren
Muizen. Niet mijn mannetje die toch weer thuis kwam. 

Heb onze therapeut vanavond kort en bondig via mail gevraagd of we een
spoedsessie kunnen hebben, morgen, 't is nodig, na alles maak je het toch
niet via een smsje uit of ben ik nou gek?

Het maffe is dat ik dwars door mijn boosheid en de beschadiging die ik door
hem opgelopen heb nog steeds hoop dat er bij hem een doorbraak komt en dat
ie aan zichzelf gaat werken, voor niets is er toch niet zoveel aantrekkingskracht en liefde geweest, moet ik dat nu loslaten? In april dit jaar zouden we gaan trouwen.


Hermine Franssen, Den Bisch




Brief 060212
IK LEERDE HEM KENNEN OP INTERNET


Ik, toen 24, alleen met een kind, al 3 jaar vrijgezel.
Geen man meer toegelaten, geen interesse gehad ook. Mijn ex die in- en uit het leven van zijn zoontje liep, en elke keer terugkwam in de hoop dat t wat werd. Bij geen succes liet-ie die kleine vallen als n blok.

Met deze jongen had ik Meteen die klik, dezelfde humor, zelfde muzieksmaak,
zelfde interesses. En al snel hadden we mail- en msn-contac. Klikte op elk vlak, zelfde soort relatie achter de rug. We hadden enorme lol, praatten goed, begrepen elkaar. We belden, smsten en mailden constant, echte vriendschap.

Ineens een avond radiostilte. Ik vroeg me af of ik wat verkeerds gezegd had, maar vroeg hem dit niet. De dag erna zijn sms: mag ik je bellen? Hij zei tot over zn oren verliefd te zijn. Dat hij onze vriendschap hiermee op t spel zette omdat hij niet wist wat ik voor hem voelde, maar dat-ie voor zichzelf moest weten of hij een kind wel aankon. En dat kon-ie! We spraken een paar weken later af. Ik mn ex ingelicht dat ik verliefd was en dat die kleine wellicht kennis ging maken mettertijd.'
Mijn ex woest, viel me lastig. Maar dat sleet. Onze eerste date, perfect.
Die klik bleef, enorm gelachen, en die eerste perfecte kus. Binnen een uur!
Hij bleef maar naar me kijken.

Fantastische tijd , onafscheidelijk vanaf die dag. Hij zei zijn beste vriend dat DIT het was, dit moest 't wel zijn! Ook ik wist niet wat me overkwam, zo intens verliefd, kende dit niet.
Hij had geen oog meer voor anderen. Stelde me aan iedereen voor. Het was tijd van mijnleven! Onwijs gelukkig met elkaar. Ik hield hem nog op afstand met mijn kindje Ik liet ze bellen en fotos zien van elkaar.

Ineens, die ene sms, die alles verwoestende sms van míjn beste vriendin: ik heb gekust met je ex en ik ben verliefd, wat vind jij hiervan? Mijn ex? De vader van m'n kind? Ja die! Ik ging door de grond. Ik wilde m'n vriend niet lastig vallen met deze onzin. En hield 't voor me. Ik veranderde.

M'n ex kwam ineens weer in beeld en ging moeilijk doen, dreigen en me
manipuleren. Ik ben kind uit n gezin met twee labiele ouders, op 3 jarige
leeftijd uit huis genomen, en weinig liefde gehad Ik was was bang m'n kind
kwijt te raken als ik niet deed zoals m'n ex het wilde.

Ook dit vertelde ik niet, wilde mijn vriend niet meetrekken. Uit schaamte.
Uit een Verkeerd zelfbeeld.

Ik veranderde van een leuke, spontane, schijt-aan-de-wereld-meid in een
meisje dat huilde, angstig was en onwijs jaloers werd. Mijn vriend begreep
het niet mee. Hijstond zelfs in de vrieskou in een shirt waarop-ie met stift
had geschreven hoeveel hij van me hield.

Elke dag, sprak hij m'n voicemail in. Met lieve woorden. Ik was z'n
soulmate en de liefde van zijn leven. Ik liet hem niet toe in de rotzooi die
zich ontwikkelde. Hij ging weg, want kon het niet meer aan.

Vijf weken later zag ik hem weer. Hij huilde: dit hoorde zo niet, ik hoorde
bij hem. We kregen weer wat. Ik zou voortaan alles vertellen. Hij begreep
het en we zouden samen vechten. We bespraken sowieso altijd alles; hele
dagen contact. Hij woont immers 45 km verderop.

Ik zag veranderingen. Ondanks dat we veel knuffelen, altijd samen lagen,
nog steeds veel lol hadden. We kregen ruzietjes, om de kleinste dingen.

Ik werd jaloerser en achterdochtiger. Hij stond ònverwachts voor mijn deur
midden in de nacht, hij wilde bij me zijn. Hij belde me op om te zeggen hoe
onwijs veel hij van me hield en dat het me pijn deed dat ik mezelf niet zag
zoals hij dat deed. Ik was zijn'... ying!

Hij deed iets stoms. Ik wilde er een eind aan breien, weg van hem. Ik kon
het niet; ik hield zoveel van hem. Hij smeekte, huilde was bang.

Ik bleef. Een paar maanden later kon hij het ineens niet meer, was niet
meer gelukkig. En zag geen verandering omtrent het gezeik met mn ex.
Inderdaad, het gaat nog steeds zoals mijn ex het wil, ik durf geen tegengas
te geven en ben onwijs bang voor hem, voel me dom en waardeloos.
Hij kon en wilde dit niet meer en maakte het uit. Kwam praten, huilde en we
knuffelden. Hij wilde niet weg maar moest. Hield godsveel van me, maar we
hadden elkaar een station te vroeg ontmoet.

Hij pakte mijn arm en voelde als thuis, en hij zou me zo gaan missen. Hield
me vast en fluisterde in mn oor dat ik n geweldig mens was, altijd speciaal
zou blijven en dat hij tegen me opkeek.

IS DIT WAT HIJ WIL?

Hij liet een deel van zn hart achter en ik moest er zuinig op zijn. Hij
wist dat het een voor altijd afscheid was,maar ergens voelde t niet zo. Hij
kust mn voorhoofd en mond en hij vertrok.

Hij belde toen hij thuis was. Mijn stem gaf hem altijd rust. Twee dagen
later smste ik hem, hij heel koud afstandelijk. Ik voelde me een vreemde. We
moesten elkaar LEREN loslaten, dat zei hij.

En dat modderde twee weken aan.

Hij heeft een nieuwe woning per april betrokken, ik de eerste stap richting
jeugdzorg gemaakt. Vorige week enorme ruzie gehad. Hij was woest, zei niet
zeker te weten nog contact met me op te nemen. En dat ik mijn eigen verhaal
maar moest maken, en mocht denken dat hij me niet miste. Hij hield niet van
me en hij had een geweldig leven. Ik verbrak de verbinding.

Tot op heden heeft-ie niks meer laten horen, en in z'n naam staat: love my
Life. Ik mis hem zo onwijs. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, ben 8
kilo kwijt in minder dan een maand en ik werk op de automatische piloot.

Is dit wat hij echt wil? Zomaar van dag op nacht? hoe kan je op de dag dat
je het uitmaakt zeggen dat ik je wereld ben om vervolgens door een ruzie te
vertrekken? Komt dit ooit nog goed? Zit ik echt zo diep?? Mijn leven kreeg
kleur op de dag dat ik hem ontmoette. Een stukje stierf toen hij huilend
wegreed.

Ik hou van jou. Die vier woordjes, die hij als eerste zei. En mij zo
afschrokken Die vier woordjes maken nu dat ik zo intens ongelukkig ben..
Want ja, ìk hield ook al van jou.

Groetjes,
Marja





XXX